Гушни ме оживеј ми ја душата!

,, Гушни ме за крај…
Гушни ме да преболам
гушни ме сега кога сум ти ништо
за да се сетиш тогаш кога ти бев нешто…
Гушни ме за крај
оживеј ми ја душата”…
Тоа беа последните зборови од неа…
Човек кога ќе изгуби некој сфаќа колку му значел.
А сега за мој инат биди среќна.
Кога и да ме видиш сврти ја главата
мене да ме боли,
а не тебе.
Кога ќе го бакнуваш мисли на него,
а не на мене.
Фати го за рака кога и да ме видиш.
Што и да правиш со него мисли на него,
а не на мене.
Кога ќе ме видиш додека си со него,
изглуми дека не ме познаваш.
Јас те повредив…
сега од инат биди најсреќна.
Бакни го пред мене
за да знам дека среќата со тебе
на друг сум ја препуштил,
за да знам дека се сум изгубил.

Утра со мирис на спомени

Има утра во кои безброј пати сум се запрашала од каде така ненадејно ме напаѓаат спомените кога најмалку очекувам? Кога најмалку сакам да се сеќавам на твојот лик. Има утра во кои дури и изгрејсонцето ми го вреска твоето име, како секој атом од атмосферата да ме притиска и да ми го плеска во лице твоето отсуство. Има утра кога и потклекнувам на болката и се прашувам оздравев ли некогаш од тебе јас? Во тие утра има една треска што ме тресе при секое сеќавање на тебе, додека го пијам утринското кафе секое утро молници ме полазуваат по телото од помислата дека се уште го љубам човекот кои ги сруши сите мои соништа, ми ги згасна желбите, душата ми ја изгоре, немаше срце па и моето го распарчи, го уништи, а јас му дозволував. Секогаш тој беше мојата слаба точка, како Ахиловата пета тој беше мојата најранлива страна. Секогаш потклекнував на него, наивно, детски, заљубено во секој збор што од неговата усна ќе излезеше верував и свесно си дозволив од бол да ми стане непребол. Сега доцна е за назад, сега секој ќе се бори со својата тежина, сега дојде време секој да потоне во својата темнина.

Парчиња туѓа кожа

Ти велат не си заминувај – одговараш никогаш и сакаш да веруваш во тоа. Сакаш да веруваш во ветувања кои нешто значат, сакаш да го гледаш светот од поинаква перспектива од онаа вообичаената, па гушкаш додека можеш, сакаш посилно од што си верувал дека можеш, се смееш додека играш на дождот и додека трчаш во нечија прегратка.
Со полни гради дишеш, сакаш, градиш спомени чиј рок на траење не го гледаш, се смееш и во денови кога се распаѓаш барајќи ја смислата на постоењето во нечии очи кои истовремено те кршат и ти даваат сила.
И одеднаш се губи смислата на се и животот од сладок сон се претвара во горк кошмар.
Тој заминува без да чуеш и без да имаш шанса да го прегрнеш уште еднаш, си заминува без да му кажеш колку ти значи, без да заплачеш затоа што ни за солзи немаш време. И ништо не ти преостанува освен да учиш да дишеш и да продолжиш да живееш полека, тивко, без зборови во тишина. Почнуваш да се рушиш во сопственото непостоење, бидејќи кога тој заминал однел и дел од тебе со себе.
Ги понел со себе и парчињата туѓа душа.
Зел дел од твојата.
Зел дел со себе што засекогаш ќе недостасува во тебе.
Без тој дел никогаш повторно нема да се имаш себе.
Отворил празнина во тебе што никогаш нема да се пополни.
Ете понекогаш незнам што боли повеќе, да немаш дел од себе
или да имаш дел од некого што во едно време ти бил СЕ?

Животни судбини

Не е повеќе истата после мене. Се променила. Искуствата ја промениле. Верувањата. Ветувањата. Ја преживеала таа промена. Додала бои таму каде што немало. Одеднаш, рацете почнувале да и се треперат. Срцето да чука побрзо. Велат дека чувството на вознемиреност во градите и се зголемило и константно пати од несоница.Скапо ја платила цената на таа промена.Понекогаш за преживување ги блокираш спомените, а понекогаш тие слики на ужас те будат среде ноќ затоа што се си видел, се на своја кожа си доживеал, сведок си на се. И тогаш мозокот блокира. Срцето полудува.Забрзано работи. Премногу грижи и товар во себе носи.Не засакала после мене повеќе.Не може повеќе.Понекогаш се прашувам како успеалеала на прво место да излезе од животната депресија што ли беше нејзината желба за борба да преживее? Тогаш сфаќам дека гадно ја уништив…Незнам дали не сакам или не можам да објаснам зошто ја напуштив. Ја напуштив кога и бев најпотребен. Ја оставив сама во ова мрачно време.Се мразам себе си што ја излажав дека ја мразам. Се мразам себе си што секогаш и додавав сол на раните кои штотуку и зараснале.нЈа пуштив да замине, не и реков ни да остане, не и се ни извинив ниту и ветив дека се што срушив ќе се обидам да се поправи.Сфатив колку вреди откако ја изгубив.Кога би можела тишината да зборува. Полесно ќе ми биде така. Да не морам јас да ги изговарам зборовите. Кога би можела да читаш од погледот. А можеби и можеш. Нели очите никогаш не лажат. Но, треба да посака да ја разбере тишината и да го прочита погледот. А би сакала ли, после се што и направив? Би ми простила ли? Да, точно е. Има многу работи што би сакал да и ти кажам, но зборовите не ми излегуваат од уста.И на хартија не излегуваат. Можам само да кажам: „Дај ми шанса. Сакам шанса. Вистинска шанса. И должам да и кажам подај ми рака, дојди со мене.”‘„сè ќе биде во ред и должам на таа жена да ја фатам за рака и да ја однесам некаде далеку, само кога би ми простила. Признавам, премногу и згрешив, целосно ја уништив, од корен ја променив, камен ладна ја сторив, се поради зборовите неискажани, писмата неиспратени.Некои шанси никогаш не се искористени, некои луѓе остануваат засекогаш разделени можеби сега така ќе биде и со нас!

Сеќавања избледени како чад од цигара

Јасно пред очи ми прелетуваат сликите
од една ладна вечер со арома на цигари.
Вечер со помешани мириси.
Од една страна таа вечер мирисаше на него.
Од друга страна мирисаше на неговиот дим од цигарите.
Се сменил.
Ми рекоа дека се сменил.
А јас го прашав поради кого се сменил?
Зеде цигара,
ја запали, го испушти првиот дим низ усните
и ми одговори со тивок глас:
“Поради жената која ме сакаше
после сите мои грешки,
која се бореше за нас,
која ја повредував на секој можен начин,
и ја оставав во ноќите да плаче за мене.
И знаеш без разлика на тоа колку пати ја имав повредено
секогаш нова шанса ми даваше, мислеше ќе се сменам,
мислеше ќе оди на подобро но не…
јас уште повеќе ја повредував,
а таа не престануваше да ми ги простува
сите грешки дури и оние кои не требаше
и секогаш со раширени раце
во прегратка ме дочекуваше.
Ме сакаше,
а јас будала,
ја изморив,
ја уништив,
срцето камен и го сторив.”
Зема дим и го издиши толку силно
како да сакаше сета болка
да замине со тој дим.
“ Две- три солзи ми капнаа од очите.
Јас бев жената која толку многу го сакаше.
Го сакав тој човек повеќе и од себе.
Ме научи да сакам искрено.
Ме научи да се смеам
и покрај се што ми носи денот.
Ме научи да се борам
Ме научи и да грешам.
Тие грешки минатото и спомените ме уништија.
Душата ми ја зацрнија.
Размислив дека е добро да биде со друга.
Заминав.
Го оставив.
Го напуштив, а го сакав.
Но срцето неможеше повеќе таа болка да ја издржи.
Понекогаш љубота не е доволна.
Сега цел живот ќе го сакам оддалеку,
ќе се сеќавам на него секогаш кога ќе видам како гори цигара.
Ја угаси цигарата и си замина.
И останавме кроз димот од цигарата
Тој осамен.
Јас распарчена.

Ќе те љубам колку и да е погрешно

Мил мој, сонувај за мене и ако соновите кај мене нема да те донесат.
Знаеш дека судбината има своја приказна!
Можеби овој живот не раздели но јас верувам дека во некој друг живот
вечноста ќе не спои. Доколку некогаш почувствуваш дека ти недостасувам спореди ме со ветрот што со своето дување земјата од проклета ја прави чиста! Спореди ме со сонцето што ги грее и најладните срца. Спореди ме со своите соништа и ако дури и самата знам дека тоа среќен нема да те направи, ако ништо ќе те утеши,
во моментите кога имаш најмногу потреба од утеха. Спореди ме со својот живот, макар и вечноста да стане само бајка! Спореди ме барем по нешто во твојот живот бидам запамтена и трајна! Така секогаш ќе ме имаш,така секогаш ќе ме чувствуваш околу тебе, до тебе, во тебе.
Така секогаш ќе те чувам оддалеку и ќе те љубам најсилно колку и да е погрешно!

Разговори пред заминување

Што сакаше да ми шепнеш пред да заминеш што остана засекогаш премолчено?
За што сонуваше додека во зорите со испотени дланки ме прегнуваше?
Зошто додека наутро ме бакнуваше дишењето ти се забрзуваше?
Зошто со мене пронајде мир во сопствените немирни ноќи?
Зошто ме бакнуваше во чело, ако среќен не се чуватвуваше?
Зошто сето ова ако не ме сакаше?
– Ти шепнав тајна љубов која остана премолчена, дланките во ноќите ми се препотуваа бидејќи ја сонував иднината наша, ти го уби ѕверот во мене и ја разбуди мојата нота на љубов која одамна не сум ја почувствувал. Те сакав малечка, дури и премногу, но немав храброст да со збор да ти кажам, а немав ни сила со дела да ти докажам. Но те сакав, најсилно, премногу, те чував како што снегот го чува кокичето во зима и те сакав тебе повеќе и од себе, но немав храброст да ти кажам, затоа ти давам можност да ми судиш, слабак бев, камо среќа на време да престанеше заспаните страсти во мене да ги будиш, можеби така никогаш немаше во слабак како мене да се заљубиш и себе си да се изгубиш обидувајќи се нас да не задржиш. Сега знаеш малечка:
,, Емоциите се нашата најголема слабост,
а љубовта секогаш оди заедно со ранливост”!

Очите ти се меланхолични

Доаѓаш тивко
како во сон,
во закрилата на мојте несоници,
со чекори нежни,
газиш тивко на прсти,
продираш до мене.
Што повеќе се доближуваш
посилно мирисот ти го чувствувам.
Мирисаш на страв.
На нешто неочекувано,
неизбежно.
Мирисаш на војна,
на немир.
Мирисаш на грев со јак парфем.
И колку и да глумиш пред другите
дека си добар,
јас во твоите очи гледам трошки на злоба.
Кога и да погледнам во нив
тонам во нивната темнина,
како да ми зборува
дека нема повеќе надеж за нас двајца.
Горчливоста си ја пуштил
да ти тече низ вени,
а јас ти дозволив и ноќва да ме опиеш
со отров со вкус на старо вино.
Јас си дозволив и ноќва да љубам
усни со вкус на чоколадо од малина.
За крај ти дозволив да ме полудуваш
и убиваш.
И дозволив и на душата да трепери
како што најдобро знае.
Си дозволив и да ја прифатам грешката твоја
како да е моја.
Си дозволив и на себе си да поминам
една ноќ во твојата кошула
си дозволив да мирисам
на чад од цигара.
За крај си дозволив во мртвата тишина
да се скршам како стакло.
А ти ми дозволи да терам инает,
додека тоневме во мирисот на осаменост.
Ми дозволи и да се сопнам,
да паднам
и да потонам
во твоите очи.
Прекрасни,
темни,
и меланхолични.

Соништа

Сонувам,
а будна сум.
Сонувам…
Копнежи
тивки и далечни,
силни, а немоќни.
Копнеж си ми.
Немир што бие вгради
и не минува.
Дојди поблиску…
Не плаши се.
Долижи се.
Допри ме.
Расони ме.
Морници ми лазат по кожа.
Стуткана сум владна постела
разбушавена од сите несовршености,
разнежнета,
мирна.
Наежи ме,
разбуди го светов во мене,
бакни ме,
отруј ме.
Не бегај,
бакни ме,
оти утре ноќва минато ќе биде,
штом месечината се замени со сонцето,
касно ќе биде
само оваа ноќ
нахрани се со мојата душа
напиј се немири од моите усни
земи ги од мене и последните здивови
заболи ме,
опиј ме,
разнежни ме
па исечиме,
Нежно, полека убиј ме.
Потем бакни ме.
Пред да се поздравиш.
Пред да заминеш.
Пред да исчезнеш.
Пред темина во мене да внесеш.
Бакни ме.
Нека биде отровот сладок,
а смртта лесна.