Јас и тој…

Јас и тој.
Ветер и магла.
Совршено ништо.
Тој ист како ветерот брз и студен,
а јас како магла , типична
ненадејна и прекрасна. 
Дојде така бргу го посиви моето белило,
поради него јас се изгубив себеси.
Со него осетив како е да не постоиш во себе си.
Осетив како е да не можеш да пронајдеш дом во сопствената кожа
и помеѓу празнините на своите коски..
Благодарение на него станав странец во сопственото тело.
Како секој милиметар од него да ме притиска,
преладно е во него,
како да не е мое повеќе,
како да е туѓо,
како да му припаѓа нему
и со секој здив откривам колку всушност не дишам.
Се изгубив себе си.
Потонав во сивило.
Ме обзеде бунило.
Целосно.
Без траги.
Без глас.
Тивко без глас.

Утра со мирис на спомени

Има утра во кои безброј пати сум се запрашала од каде така ненадејно ме напаѓаат спомените кога најмалку очекувам? Кога најмалку сакам да се сеќавам на твојот лик. Има утра во кои дури и изгрејсонцето ми го вреска твоето име, како секој атом од атмосферата да ме притиска и да ми го плеска во лице твоето отсуство. Има утра кога и потклекнувам на болката и се прашувам оздравев ли некогаш од тебе јас? Во тие утра има една треска што ме тресе при секое сеќавање на тебе, додека го пијам утринското кафе секое утро молници ме полазуваат по телото од помислата дека се уште го љубам човекот кои ги сруши сите мои соништа, ми ги згасна желбите, душата ми ја изгоре, немаше срце па и моето го распарчи, го уништи, а јас му дозволував. Секогаш тој беше мојата слаба точка, како Ахиловата пета тој беше мојата најранлива страна. Секогаш потклекнував на него, наивно, детски, заљубено во секој збор што од неговата усна ќе излезеше верував и свесно си дозволив од бол да ми стане непребол. Сега доцна е за назад, сега секој ќе се бори со својата тежина, сега дојде време секој да потоне во својата темнина.

Животни судбини

Не е повеќе истата после мене. Се променила. Искуствата ја промениле. Верувањата. Ветувањата. Ја преживеала таа промена. Додала бои таму каде што немало. Одеднаш, рацете почнувале да и се треперат. Срцето да чука побрзо. Велат дека чувството на вознемиреност во градите и се зголемило и константно пати од несоница.Скапо ја платила цената на таа промена.Понекогаш за преживување ги блокираш спомените, а понекогаш тие слики на ужас те будат среде ноќ затоа што се си видел, се на своја кожа си доживеал, сведок си на се. И тогаш мозокот блокира. Срцето полудува.Забрзано работи. Премногу грижи и товар во себе носи.Не засакала после мене повеќе.Не може повеќе.Понекогаш се прашувам како успеалеала на прво место да излезе од животната депресија што ли беше нејзината желба за борба да преживее? Тогаш сфаќам дека гадно ја уништив…Незнам дали не сакам или не можам да објаснам зошто ја напуштив. Ја напуштив кога и бев најпотребен. Ја оставив сама во ова мрачно време.Се мразам себе си што ја излажав дека ја мразам. Се мразам себе си што секогаш и додавав сол на раните кои штотуку и зараснале.нЈа пуштив да замине, не и реков ни да остане, не и се ни извинив ниту и ветив дека се што срушив ќе се обидам да се поправи.Сфатив колку вреди откако ја изгубив.Кога би можела тишината да зборува. Полесно ќе ми биде така. Да не морам јас да ги изговарам зборовите. Кога би можела да читаш од погледот. А можеби и можеш. Нели очите никогаш не лажат. Но, треба да посака да ја разбере тишината и да го прочита погледот. А би сакала ли, после се што и направив? Би ми простила ли? Да, точно е. Има многу работи што би сакал да и ти кажам, но зборовите не ми излегуваат од уста.И на хартија не излегуваат. Можам само да кажам: „Дај ми шанса. Сакам шанса. Вистинска шанса. И должам да и кажам подај ми рака, дојди со мене.”‘„сè ќе биде во ред и должам на таа жена да ја фатам за рака и да ја однесам некаде далеку, само кога би ми простила. Признавам, премногу и згрешив, целосно ја уништив, од корен ја променив, камен ладна ја сторив, се поради зборовите неискажани, писмата неиспратени.Некои шанси никогаш не се искористени, некои луѓе остануваат засекогаш разделени можеби сега така ќе биде и со нас!

Разговори пред заминување

Што сакаше да ми шепнеш пред да заминеш што остана засекогаш премолчено?
За што сонуваше додека во зорите со испотени дланки ме прегнуваше?
Зошто додека наутро ме бакнуваше дишењето ти се забрзуваше?
Зошто со мене пронајде мир во сопствените немирни ноќи?
Зошто ме бакнуваше во чело, ако среќен не се чуватвуваше?
Зошто сето ова ако не ме сакаше?
– Ти шепнав тајна љубов која остана премолчена, дланките во ноќите ми се препотуваа бидејќи ја сонував иднината наша, ти го уби ѕверот во мене и ја разбуди мојата нота на љубов која одамна не сум ја почувствувал. Те сакав малечка, дури и премногу, но немав храброст да со збор да ти кажам, а немав ни сила со дела да ти докажам. Но те сакав, најсилно, премногу, те чував како што снегот го чува кокичето во зима и те сакав тебе повеќе и од себе, но немав храброст да ти кажам, затоа ти давам можност да ми судиш, слабак бев, камо среќа на време да престанеше заспаните страсти во мене да ги будиш, можеби така никогаш немаше во слабак како мене да се заљубиш и себе си да се изгубиш обидувајќи се нас да не задржиш. Сега знаеш малечка:
,, Емоциите се нашата најголема слабост,
а љубовта секогаш оди заедно со ранливост”!