Гушни ме оживеј ми ја душата!

,, Гушни ме за крај…
Гушни ме да преболам
гушни ме сега кога сум ти ништо
за да се сетиш тогаш кога ти бев нешто…
Гушни ме за крај
оживеј ми ја душата”…
Тоа беа последните зборови од неа…
Човек кога ќе изгуби некој сфаќа колку му значел.
А сега за мој инат биди среќна.
Кога и да ме видиш сврти ја главата
мене да ме боли,
а не тебе.
Кога ќе го бакнуваш мисли на него,
а не на мене.
Фати го за рака кога и да ме видиш.
Што и да правиш со него мисли на него,
а не на мене.
Кога ќе ме видиш додека си со него,
изглуми дека не ме познаваш.
Јас те повредив…
сега од инат биди најсреќна.
Бакни го пред мене
за да знам дека среќата со тебе
на друг сум ја препуштил,
за да знам дека се сум изгубил.

Убавината на месечината

Месечината е посебено убава вечерва.
Знаеш на што ме потсетува?
Ме потсетува на тоа колку силно те сакав порано,
а сега бескрајно тагувам
Знаеш…
На полноќ понекогаш во паника ги уништувам соновите и имам несоници, чувствувам немир, исткаен од вулканот на копнежот.
Се уште незгаснат.
Се уште чувствувам дека очајно ми требаш како што на земјата и треба дожд или прстите на клавирот, а на музиката и треба глас.
Ми требаш, и чувствувајќи се вака беспомошна, сакам да врескам, но молчам, бидејќи не сум сигурна како безгласно да го направам тоа.
Не ми пречи.
Единствена желба ми е ти да спиеш мирно.
Да распостелеш соништа на постела.
Спиј и сонувај во ноќите и за мене,
измиј се во мир додема мислам на тебе.
Не дозволувај утрото да ти носи тага како и на мене.
Не дозволувај во зората копнежите како казна со солзи да ги исплаќаш
Не дозволувај никогаш разумот да ти го победи срцето како моето.
Остави ме мене преку ден да те проколнувам,
а во ноќите да те посакувам.
Не грижи се за мене.
Јас одамна се навикнав да љубам за двајцата
пред солзите да тропнат на врата како гревови за наплата.

Јас и тој…

Јас и тој.
Ветер и магла.
Совршено ништо.
Тој ист како ветерот брз и студен,
а јас како магла , типична
ненадејна и прекрасна. 
Дојде така бргу го посиви моето белило,
поради него јас се изгубив себеси.
Со него осетив како е да не постоиш во себе си.
Осетив како е да не можеш да пронајдеш дом во сопствената кожа
и помеѓу празнините на своите коски..
Благодарение на него станав странец во сопственото тело.
Како секој милиметар од него да ме притиска,
преладно е во него,
како да не е мое повеќе,
како да е туѓо,
како да му припаѓа нему
и со секој здив откривам колку всушност не дишам.
Се изгубив себе си.
Потонав во сивило.
Ме обзеде бунило.
Целосно.
Без траги.
Без глас.
Тивко без глас.

Животни судбини

Не е повеќе истата после мене. Се променила. Искуствата ја промениле. Верувањата. Ветувањата. Ја преживеала таа промена. Додала бои таму каде што немало. Одеднаш, рацете почнувале да и се треперат. Срцето да чука побрзо. Велат дека чувството на вознемиреност во градите и се зголемило и константно пати од несоница.Скапо ја платила цената на таа промена.Понекогаш за преживување ги блокираш спомените, а понекогаш тие слики на ужас те будат среде ноќ затоа што се си видел, се на своја кожа си доживеал, сведок си на се. И тогаш мозокот блокира. Срцето полудува.Забрзано работи. Премногу грижи и товар во себе носи.Не засакала после мене повеќе.Не може повеќе.Понекогаш се прашувам како успеалеала на прво место да излезе од животната депресија што ли беше нејзината желба за борба да преживее? Тогаш сфаќам дека гадно ја уништив…Незнам дали не сакам или не можам да објаснам зошто ја напуштив. Ја напуштив кога и бев најпотребен. Ја оставив сама во ова мрачно време.Се мразам себе си што ја излажав дека ја мразам. Се мразам себе си што секогаш и додавав сол на раните кои штотуку и зараснале.нЈа пуштив да замине, не и реков ни да остане, не и се ни извинив ниту и ветив дека се што срушив ќе се обидам да се поправи.Сфатив колку вреди откако ја изгубив.Кога би можела тишината да зборува. Полесно ќе ми биде така. Да не морам јас да ги изговарам зборовите. Кога би можела да читаш од погледот. А можеби и можеш. Нели очите никогаш не лажат. Но, треба да посака да ја разбере тишината и да го прочита погледот. А би сакала ли, после се што и направив? Би ми простила ли? Да, точно е. Има многу работи што би сакал да и ти кажам, но зборовите не ми излегуваат од уста.И на хартија не излегуваат. Можам само да кажам: „Дај ми шанса. Сакам шанса. Вистинска шанса. И должам да и кажам подај ми рака, дојди со мене.”‘„сè ќе биде во ред и должам на таа жена да ја фатам за рака и да ја однесам некаде далеку, само кога би ми простила. Признавам, премногу и згрешив, целосно ја уништив, од корен ја променив, камен ладна ја сторив, се поради зборовите неискажани, писмата неиспратени.Некои шанси никогаш не се искористени, некои луѓе остануваат засекогаш разделени можеби сега така ќе биде и со нас!