Убавината на месечината

Месечината е посебено убава вечерва.
Знаеш на што ме потсетува?
Ме потсетува на тоа колку силно те сакав порано,
а сега бескрајно тагувам
Знаеш…
На полноќ понекогаш во паника ги уништувам соновите и имам несоници, чувствувам немир, исткаен од вулканот на копнежот.
Се уште незгаснат.
Се уште чувствувам дека очајно ми требаш како што на земјата и треба дожд или прстите на клавирот, а на музиката и треба глас.
Ми требаш, и чувствувајќи се вака беспомошна, сакам да врескам, но молчам, бидејќи не сум сигурна како безгласно да го направам тоа.
Не ми пречи.
Единствена желба ми е ти да спиеш мирно.
Да распостелеш соништа на постела.
Спиј и сонувај во ноќите и за мене,
измиј се во мир додема мислам на тебе.
Не дозволувај утрото да ти носи тага како и на мене.
Не дозволувај во зората копнежите како казна со солзи да ги исплаќаш
Не дозволувај никогаш разумот да ти го победи срцето како моето.
Остави ме мене преку ден да те проколнувам,
а во ноќите да те посакувам.
Не грижи се за мене.
Јас одамна се навикнав да љубам за двајцата
пред солзите да тропнат на врата како гревови за наплата.