Недосонуван сон

„Заминувам наскоро.“
Ми шепна како педупредување
за да ти останам далечна,
расплакана и искршена.
Ме остави сама
со солзи на на празна перница.
Со изладено кафе на масата,
со полуизгорена цигара
и нема тишина.
Ме остави сама да се давам
во горчлива прашина
која ќе ме присетува на една избезумена ноќ
и едни тапи чекори
кои талкаа низ улиците
во потрага по уште една скршена душа,
како мојата, распарчена,
изопачена.
А јас ќе затворев очи и си велев :
,,Ќе заборавам,
ќе поминам ноќ ил две во солзи,
ќе преплачам,
ќе преболам”.
Си велев:
,,Ќе заздравам,
срце со солзи ќе излечам
и можеби повторно ќе засакам”.
Ама само лажно се надевав,
ниту се излечив,
ниту те преболив,
ниту те заборавив.
Ми остана НЕДОСОНУВАН СОН,
заборавен,
на полу оставен,
непреболен.
Ми остана сон
кој го сонував со расплаканк очи
и раскрвавени усни.
Ми остана сон кој наутро испарува
заедно со твојот парфем на празна перница.