Убавината на месечината

Месечината е посебено убава вечерва.
Знаеш на што ме потсетува?
Ме потсетува на тоа колку силно те сакав порано,
а сега бескрајно тагувам
Знаеш…
На полноќ понекогаш во паника ги уништувам соновите и имам несоници, чувствувам немир, исткаен од вулканот на копнежот.
Се уште незгаснат.
Се уште чувствувам дека очајно ми требаш како што на земјата и треба дожд или прстите на клавирот, а на музиката и треба глас.
Ми требаш, и чувствувајќи се вака беспомошна, сакам да врескам, но молчам, бидејќи не сум сигурна како безгласно да го направам тоа.
Не ми пречи.
Единствена желба ми е ти да спиеш мирно.
Да распостелеш соништа на постела.
Спиј и сонувај во ноќите и за мене,
измиј се во мир додема мислам на тебе.
Не дозволувај утрото да ти носи тага како и на мене.
Не дозволувај во зората копнежите како казна со солзи да ги исплаќаш
Не дозволувај никогаш разумот да ти го победи срцето како моето.
Остави ме мене преку ден да те проколнувам,
а во ноќите да те посакувам.
Не грижи се за мене.
Јас одамна се навикнав да љубам за двајцата
пред солзите да тропнат на врата како гревови за наплата.

Утра со мирис на спомени

Има утра во кои безброј пати сум се запрашала од каде така ненадејно ме напаѓаат спомените кога најмалку очекувам? Кога најмалку сакам да се сеќавам на твојот лик. Има утра во кои дури и изгрејсонцето ми го вреска твоето име, како секој атом од атмосферата да ме притиска и да ми го плеска во лице твоето отсуство. Има утра кога и потклекнувам на болката и се прашувам оздравев ли некогаш од тебе јас? Во тие утра има една треска што ме тресе при секое сеќавање на тебе, додека го пијам утринското кафе секое утро молници ме полазуваат по телото од помислата дека се уште го љубам човекот кои ги сруши сите мои соништа, ми ги згасна желбите, душата ми ја изгоре, немаше срце па и моето го распарчи, го уништи, а јас му дозволував. Секогаш тој беше мојата слаба точка, како Ахиловата пета тој беше мојата најранлива страна. Секогаш потклекнував на него, наивно, детски, заљубено во секој збор што од неговата усна ќе излезеше верував и свесно си дозволив од бол да ми стане непребол. Сега доцна е за назад, сега секој ќе се бори со својата тежина, сега дојде време секој да потоне во својата темнина.