Сеќавања избледени како чад од цигара

Јасно пред очи ми прелетуваат сликите
од една ладна вечер со арома на цигари.
Вечер со помешани мириси.
Од една страна таа вечер мирисаше на него.
Од друга страна мирисаше на неговиот дим од цигарите.
Се сменил.
Ми рекоа дека се сменил.
А јас го прашав поради кого се сменил?
Зеде цигара,
ја запали, го испушти првиот дим низ усните
и ми одговори со тивок глас:
“Поради жената која ме сакаше
после сите мои грешки,
која се бореше за нас,
која ја повредував на секој можен начин,
и ја оставав во ноќите да плаче за мене.
И знаеш без разлика на тоа колку пати ја имав повредено
секогаш нова шанса ми даваше, мислеше ќе се сменам,
мислеше ќе оди на подобро но не…
јас уште повеќе ја повредував,
а таа не престануваше да ми ги простува
сите грешки дури и оние кои не требаше
и секогаш со раширени раце
во прегратка ме дочекуваше.
Ме сакаше,
а јас будала,
ја изморив,
ја уништив,
срцето камен и го сторив.”
Зема дим и го издиши толку силно
како да сакаше сета болка
да замине со тој дим.
“ Две- три солзи ми капнаа од очите.
Јас бев жената која толку многу го сакаше.
Го сакав тој човек повеќе и од себе.
Ме научи да сакам искрено.
Ме научи да се смеам
и покрај се што ми носи денот.
Ме научи да се борам
Ме научи и да грешам.
Тие грешки минатото и спомените ме уништија.
Душата ми ја зацрнија.
Размислив дека е добро да биде со друга.
Заминав.
Го оставив.
Го напуштив, а го сакав.
Но срцето неможеше повеќе таа болка да ја издржи.
Понекогаш љубота не е доволна.
Сега цел живот ќе го сакам оддалеку,
ќе се сеќавам на него секогаш кога ќе видам како гори цигара.
Ја угаси цигарата и си замина.
И останавме кроз димот од цигарата
Тој осамен.
Јас распарчена.