Чаша со вино

Ја креваш ли чашата со вино понекогаш за нас?

Ја нарачуваш ли се уште во кафана нашата песна стара?

Наздравуваш ли понекогаш за љубовта што ја изгубивме и шансите што залудно ги прокоцкавме?

Ги прелистуваш ли во ноќите албумите со наши слики во телефонот?

Се навикна ли на местата од спомени да чувствуваш празнини?

Имаш ли спокој и неостварени сни?

Проголтуваш ли спомени?

Ги еволуцираш ли нашите години низ солзи?

Те печат?

Те болат?

Мене ме болат.

И годините и спомените и душата.

А најмногу ме боли што за мојата почна чаша со вино ти си причината…

Знаеше ли?

Парчиња туѓа кожа

Ти велат не си заминувај – одговараш никогаш и сакаш да веруваш во тоа. Сакаш да веруваш во ветувања кои нешто значат, сакаш да го гледаш светот од поинаква перспектива од онаа вообичаената, па гушкаш додека можеш, сакаш посилно од што си верувал дека можеш, се смееш додека играш на дождот и додека трчаш во нечија прегратка.
Со полни гради дишеш, сакаш, градиш спомени чиј рок на траење не го гледаш, се смееш и во денови кога се распаѓаш барајќи ја смислата на постоењето во нечии очи кои истовремено те кршат и ти даваат сила.
И одеднаш се губи смислата на се и животот од сладок сон се претвара во горк кошмар.
Тој заминува без да чуеш и без да имаш шанса да го прегрнеш уште еднаш, си заминува без да му кажеш колку ти значи, без да заплачеш затоа што ни за солзи немаш време. И ништо не ти преостанува освен да учиш да дишеш и да продолжиш да живееш полека, тивко, без зборови во тишина. Почнуваш да се рушиш во сопственото непостоење, бидејќи кога тој заминал однел и дел од тебе со себе.
Ги понел со себе и парчињата туѓа душа.
Зел дел од твојата.
Зел дел со себе што засекогаш ќе недостасува во тебе.
Без тој дел никогаш повторно нема да се имаш себе.
Отворил празнина во тебе што никогаш нема да се пополни.
Ете понекогаш незнам што боли повеќе, да немаш дел од себе
или да имаш дел од некого што во едно време ти бил СЕ?

Сеќавања избледени како чад од цигара

Јасно пред очи ми прелетуваат сликите
од една ладна вечер со арома на цигари.
Вечер со помешани мириси.
Од една страна таа вечер мирисаше на него.
Од друга страна мирисаше на неговиот дим од цигарите.
Се сменил.
Ми рекоа дека се сменил.
А јас го прашав поради кого се сменил?
Зеде цигара,
ја запали, го испушти првиот дим низ усните
и ми одговори со тивок глас:
“Поради жената која ме сакаше
после сите мои грешки,
која се бореше за нас,
која ја повредував на секој можен начин,
и ја оставав во ноќите да плаче за мене.
И знаеш без разлика на тоа колку пати ја имав повредено
секогаш нова шанса ми даваше, мислеше ќе се сменам,
мислеше ќе оди на подобро но не…
јас уште повеќе ја повредував,
а таа не престануваше да ми ги простува
сите грешки дури и оние кои не требаше
и секогаш со раширени раце
во прегратка ме дочекуваше.
Ме сакаше,
а јас будала,
ја изморив,
ја уништив,
срцето камен и го сторив.”
Зема дим и го издиши толку силно
како да сакаше сета болка
да замине со тој дим.
“ Две- три солзи ми капнаа од очите.
Јас бев жената која толку многу го сакаше.
Го сакав тој човек повеќе и од себе.
Ме научи да сакам искрено.
Ме научи да се смеам
и покрај се што ми носи денот.
Ме научи да се борам
Ме научи и да грешам.
Тие грешки минатото и спомените ме уништија.
Душата ми ја зацрнија.
Размислив дека е добро да биде со друга.
Заминав.
Го оставив.
Го напуштив, а го сакав.
Но срцето неможеше повеќе таа болка да ја издржи.
Понекогаш љубота не е доволна.
Сега цел живот ќе го сакам оддалеку,
ќе се сеќавам на него секогаш кога ќе видам како гори цигара.
Ја угаси цигарата и си замина.
И останавме кроз димот од цигарата
Тој осамен.
Јас распарчена.

Ќе те љубам колку и да е погрешно

Мил мој, сонувај за мене и ако соновите кај мене нема да те донесат.
Знаеш дека судбината има своја приказна!
Можеби овој живот не раздели но јас верувам дека во некој друг живот
вечноста ќе не спои. Доколку некогаш почувствуваш дека ти недостасувам спореди ме со ветрот што со своето дување земјата од проклета ја прави чиста! Спореди ме со сонцето што ги грее и најладните срца. Спореди ме со своите соништа и ако дури и самата знам дека тоа среќен нема да те направи, ако ништо ќе те утеши,
во моментите кога имаш најмногу потреба од утеха. Спореди ме со својот живот, макар и вечноста да стане само бајка! Спореди ме барем по нешто во твојот живот бидам запамтена и трајна! Така секогаш ќе ме имаш,така секогаш ќе ме чувствуваш околу тебе, до тебе, во тебе.
Така секогаш ќе те чувам оддалеку и ќе те љубам најсилно колку и да е погрешно!

Очите ти се меланхолични

Доаѓаш тивко
како во сон,
во закрилата на мојте несоници,
со чекори нежни,
газиш тивко на прсти,
продираш до мене.
Што повеќе се доближуваш
посилно мирисот ти го чувствувам.
Мирисаш на страв.
На нешто неочекувано,
неизбежно.
Мирисаш на војна,
на немир.
Мирисаш на грев со јак парфем.
И колку и да глумиш пред другите
дека си добар,
јас во твоите очи гледам трошки на злоба.
Кога и да погледнам во нив
тонам во нивната темнина,
како да ми зборува
дека нема повеќе надеж за нас двајца.
Горчливоста си ја пуштил
да ти тече низ вени,
а јас ти дозволив и ноќва да ме опиеш
со отров со вкус на старо вино.
Јас си дозволив и ноќва да љубам
усни со вкус на чоколадо од малина.
За крај ти дозволив да ме полудуваш
и убиваш.
И дозволив и на душата да трепери
како што најдобро знае.
Си дозволив и да ја прифатам грешката твоја
како да е моја.
Си дозволив и на себе си да поминам
една ноќ во твојата кошула
си дозволив да мирисам
на чад од цигара.
За крај си дозволив во мртвата тишина
да се скршам како стакло.
А ти ми дозволи да терам инает,
додека тоневме во мирисот на осаменост.
Ми дозволи и да се сопнам,
да паднам
и да потонам
во твоите очи.
Прекрасни,
темни,
и меланхолични.

Соништа

Сонувам,
а будна сум.
Сонувам…
Копнежи
тивки и далечни,
силни, а немоќни.
Копнеж си ми.
Немир што бие вгради
и не минува.
Дојди поблиску…
Не плаши се.
Долижи се.
Допри ме.
Расони ме.
Морници ми лазат по кожа.
Стуткана сум владна постела
разбушавена од сите несовршености,
разнежнета,
мирна.
Наежи ме,
разбуди го светов во мене,
бакни ме,
отруј ме.
Не бегај,
бакни ме,
оти утре ноќва минато ќе биде,
штом месечината се замени со сонцето,
касно ќе биде
само оваа ноќ
нахрани се со мојата душа
напиј се немири од моите усни
земи ги од мене и последните здивови
заболи ме,
опиј ме,
разнежни ме
па исечиме,
Нежно, полека убиј ме.
Потем бакни ме.
Пред да се поздравиш.
Пред да заминеш.
Пред да исчезнеш.
Пред темина во мене да внесеш.
Бакни ме.
Нека биде отровот сладок,
а смртта лесна.